De ontstaansgeschiedenis van "Nog ver te gaan"
Thursday, October 01, 2015
Dit schilderij heeft me bijna 4 jaar gekost om te maken en omvat periode met een kantel punt in mijn leven. Het bestrijkt een tijd waarbij als om me heen is stukken valt. Mijn huwelijk liep op de klippen, ik raakte in korte tijd mijn gezin, mijn huis en mijn toekomst kwijtraakte. Maar het omvat ook een tijd dat ik weer opkrabbel, mijn leven weer op pak en verder kan.
Het idee voor dit werk ontstond op een moment dat er nog niets aan de hand lijkt. In de basis schets is een eenzaam figuur in een onherbergzaam landschap die onderweg is naar…? Ja waar naartoe? De voorbode van het aankomend onheil kondigt zich al aan. Donkere wolken pakken zich samen en de regen komt opzetten. Het blijkt een voorbode te zijn van wat er te gebeuren staat.
In de eerste opzet stond op de plek waar nu het paleis Soestdijk staat een (half)vervallen kasteel, zo iets al wat je in Schotland kunt vinden.
Als ik zo halverwege het schilderij ben valt het werk stil vanwege de scheiding. Anderhalf jaar zal ik niet of nauwelijks meer aan schilderen toekomen. Het schilderij komt terecht op mijn nieuwe werkplek, schuin tegen de muur. Terwijl ik weer op gang kom vat ik het plan op om het schilderij af te gaan maken. Maar zoals het nu is vindt het zo nog niet goed meer. Mijn gevoel zegt dat het nog niet af is. Er mist iets. Maar ik kan mijn vinger er iet op leggen. Op een zeker moment zit ik in mijn auto op weg naar Soest, naar huis. Op het ogenblik dat je bij kasteel groenenveld van de snelweg afdraait en het groen in rijd overvalt me altijd het “ik kom thuis” gevoel. En als ik over de Amsterdamsestraatweg Soest binnen rijd en dan het paleis zie liggen krijg ik het “hier hoor ik thuis” gevoel. Op dat moment dat ik langs het paleis rij weet ik wat er mis is met het schilderij. Het is te donker, uitzichtloos, somber, er zit geen hoop in. Het gevoel van thuis moet er in komen. Een vluchtplek, een veilige plek in een oase. Het paleis moet er in! Met een gat in de wolken er boven zodat het licht er op valt en er een vluchtheuvel ontstaat.” Met dit inzicht ga ik aan het werk en krijgt dit schilderij zijn definitieve vorm. Dan krijgt het ook zijn titel. “Nog ver te gaan” Hiermee verwijzend naar de weg die nog te gaan is, ondanks dat er licht aan de horizon schijnt en er een eind in zicht is kan het toch nog een lange weg blijken te zijn.
Tweet
LinkedIn
Pinterest
E-mail